Oy benim rahata (spor ayakkabısına) alışık ayacıklarım.. 

Bak yine cicileri giyinince sızım sızım oldular.. 

Canım ya..

Sonunda ufak kazalarlada olsa eve ulaşabildiğime mutluyum..

Tam on yıl öncesine döndüm sanki..

O zamanlar tek görevim idi, epey mecburi idi; ne yazık ki tam anlamıyla halledilmedi, ortalama ölçülerde kalmış idi.. 

Oturup üzerindde çalıştım ya la, eski sistem değişik geldi; kalemli silgili anlam mücadelesi.. 

Ne diyelim; baharlarımız ve kışımız dolu güzel geçsin..

Artık kullanım dışı olan odam sürekli deşilip bişeyler arandığından epey dağınıktı. Önce bi toplayayım dedim. 

Elimi neye attıysam aklıma anılar geldi; maalesefki kötü anılar. Lisem, Balıkesire alışamayışım, üniversitem, Balıkesire ayak uydurmaya çalışışım, ameliyattım, büyükbabamın gidişi, Balıkesire alışamayacak olduğumu anlayışım, kışları birtürlü vücut ısımı koruyamayışım, gibi gibi... 

Daha dün akşam demiştim: İzmirde ve Örende "ohh evim, yatağım." diye seviniyorum ama bu Balıkesirde olmuyor.. 

Bu akşam saatlerinde ise geliyorum diyen çok yersiz bir kaza sonucu , sadece büyükbabamı ziyaret amaçlı gittiğimiz köyde bir anda hiperaktif bir köpek, kendini yolan bir kuş ve ıvır zıvır eşyalarla birlikte mahzur kaldığımızı öğrendim.. 

An itibariyle jack dönüştürücüm tamamen dağıldı. İdare eder kullanımlık hali bile kalmadı.. 

Tamam itiraf ediyorum disiplinle çalışmam gereken idi ve ben haliyle kulaklığımı çook çook seyrek kullandım. Ama bu demek değil ki hiç çalışma yapmadım.. 

(Şekil a; kullanmaktan oldu, kesin ;) ) 

Ne düşünüyorum biliyor musun..

Girişler hep bir heves..

Gelişmeler o kadar dallı budaklı ki akıntıya kapılıp kaybolmamak büyük iş..

Peki ya sonuç..?

Yaz boyu nerdeyse her haftasonu Kuzey Egedeyim. 

Her hafta 1,5 gün; aman ne güzel gün.. 

Aslına bakarsan yorulduum çook, gidiş dönüş yollarından. Yinede sağlam aktivite bence. Hele birde sürprizler olursa.. 

Tuhaf insanoğlu yeni yıla, ay başlangıcına, hafta başına umut bağlar..

Biraz inanır biraz korkar; biraz güzel dilek biraz değişim isteği..

Ya tutarsa ..!

Bazen yarının kokusunu bugünden duyarsın ya..

Eh be zaman ne kadar görecelisin..

İki sene önce bu zamanlar, kendimi gerçekten Egeli gibi hisssetmeme rağmen haftada bir gün İzmire gitmek sarhoş ettiyse demekki, dilimde hep ''...Aman efendim ayrılık ölümden beter, canım efendim yeter bu hasretlik yeter. Aman efendim bana bir merhaba gönder, canım efendim caanım efendim...''

Rutinin bozulduğunda alışkanlığında yuvarlanarak büyüyen kartopu misali aksaklıklar artıyorsa...

Resmen bu aksaklıklara has zaman ayrılmalı.. Mükemmeliyetçilik kokan hareketler gibi gelsede; üst üste eklenince isteksizlik artıyor.

Ve yine olmadı.. Olmayan aslında alışkanlık mı? Rutin hangisi?