Durum

Ey İzmir sen misin büyük yoksa ben mi büyük..
(...Yazı içersinde anlam yönünden kopukluk bazen oluyor mu bilemiyorum ama olmasın diye dikkat ettiğim doğrudur. Bu yazıda zaman olarak uygun görmediğim için fotosunu çekmiş olmama rağmen 1 paragrafı (11 satırı) yedim. O sebepten anlamın kopuk olması olası...)

Minicik bir dua: Migren kimseye uğramasın..
Beni ÖSSye hazırlanırken (2008) buldu migren.. İlk zamanlar sadece geceleri olurdu ama sonra değişti.. Aslında ben öğrendim ilk belirti gözlerimden geliyor ama konduramıyorum.

Facebook'un en çok sevdiğim özelliklerinden biride doğum günlerini hatırlatması..
Kimileri önemsemese hatta beğenmese bile doğum günlerinde yazılan her mesajı bir iyi niyet olarak algılıyorum ben. O kelimeleri yazarkenki yüreklerin hoşluğunu, güzel dualarını hissedebiliyorum. (Bilmem belkide sadece ben böyleyim.)

(Bunu yazmasam olmaz amaa aa..)
Anın hengamesi içinde bir yere gelip kitleniyorsun. Muhtemelen bu sabırsızlıktan sebep kişinin kendi kendini kitlemesiyle alakalı.. (Şu anda da ses terapisi öyle oldu; bıraksan %30luk iyileşmeye yazık, devam etsen doktora gidesin yok. Sabırsızlığı engelliyemedikçe yerimde sayıyorum ya ben. Neysee..)

Eveett, salondaki masaya resmen yerleşmiş bulunmaktayım..
-Laptopum,
-Vokoloğumun verdiği yüksek sesle okunacak kitabım,
-Motivasyon mumum,
-Rahatlamayı sağlayan melisa yağım,
-Yüzümde yolduğum sivilceler için aynısefa yağım,
-Meşhur vicdanım,

İster psikolojik hazırlık de istersen başka bişey..
Her şey beyinde başlar ve biter !!
Yaptıklarım, yapamadıklarım, arada kalmışlıklarım hep beynimden ötürü..
Bazen kendimi kaptırsam da sürece karşıdan baktığım anda huzur var ya la...

Bu sabah saat 03:00-05:00 arası anlatıldığı kadarıyla bir anneanne ile tanıştım. (3. kişi olarak anlatılma ile ne kadar tanıyabilirsem işte..)
Her cümlede ''Bir anne kızına bunları yapar mı?'' dememek mümkün değil, o derece.. Anlatan bir süre sonra anneannesinin yaptığı her hareketinin amacını anlar olmuş..