Nilü'nün Yazıları

     İnsan hiç öldürürmü?

     Etrafımızda ne çok vardır değil mi? Nerede ise her konuda fikri olan demeyeceğim (anlarım entellektüğel insanları) prof olanları! Oradan buradan duyduklarını sana birebir uygulamış/ uyguluyormuş gibi anlatırken “atma Recep ...” diyesi geliverirde insanın sabır sabır ya sabır dersin. Bakmayın öyle içinden canım içinden...

Uzaktan yakından resim yapan, müzik aleti çalabilen veya başka sanat eserleri ortaya çıkartan insanların daha duyarlı olduklarını düşünürdüm. Saygım fazla yine de onlara. Üst üste gelebilir yaşanmışlıklar bu sadece o kişileri bağlar genelleme yapamam lakin bir düşünürüm.

   Algıladığı kadar anlamlandırır ‘insansı’ yaşadıklarını. Duygusal ve mantıksal algılarımızı dengede tutamazsak anlamlandırmadaki zorluklarımız / yanılgılarımız kaçınılmazdır. Her can kendine özel donanımlara sahip. Bazıları farkındadır donanımlarının, iyi veya kötü şekilde geliştirmiştir/ geliştiredırur donanımlarını. Tesadüflere bu konuda inanmıyorum zira kendi isteği ile seçer ‘insansı’ yolunu. Bazıları farkında bile değildir donanımlarının... Eline attığı her şey oluverir, ya da alt/üst oluverir. Yüklediği anlama, beklentilerine göre...

     Anlamlandıramadığım zaman uzak durup gözlem yapmayı tercih eder oldum nerede ise son on yıldır. Acabalar başladı mı biraz geri çekilip izlemeye çalışıyorum. Evimi/ hayatımı/ aşımı paylaşmıyorum arkadaşlarımla veya akrabalarımla. Bir şeyler  biraz rahatsız eder duruma daha girmeye başlamadan geri çekilip gözlem yapabiliyorum neyse ki artık...

Konuştuklarından/ söylediklerinden ibaret değildir karşımızdaki.Ya paylaşmadıkları? Paylaşmaya zaman bulamadığı, yeri gelmediği için uzaktan/ yakından bahsetmediği kim bilir neleri var kendine özel? Bir insan hangi yaşta olursa olsun yürüdüğü yolun uzunluğu kadar mıdır yorgunluğu? Kim bilir ne şekilde algılamıştır hayatın ona sunduklarını? Bizim yorgunluk dediğimizi kim bilir o ne algılamıştır? 

Dervişin fikri ne ise zikri o oluyor. Aradan ne kadar yıl ve bu yılların içinde ne değişik süreçler geçerse geçsin....Çocukken aldıkların, gördüklerin değişmiyor sadece dallanıp budaklanıyor/ gelişiyor zaman içinde. O da sen istediğin için, istediğin kadar....

    Nereden geldi aklıma demeyeceğim. Zaman zaman gelir aklıma. Daha gidecek çok yolum var, o yollarda dokunacağım / ışık olacağım yürekler var diye düşünürüm aklıma her gelişinde. Tam gaz devam etmek istememe bu gücü kendimde görmeme rağmen atıl olmak rahatsız etse de DAHA DOKUNACIĞIM YÜREKLER VAR bunu hissediyorum...

     1990 nın Haziranı ve o kadar merakla, sevgiyle beklediğim can parçamla kavuştuğum gün...

Negatif duygu ve düşüncelerini davranışa dönüştürmüş ne kadar çok ‘insansı’ varsa etrafınızda aynı oranda pozitif insanlar da var, yaşadığımız ortamda çok fazla göremiyor olsak bile, diye düşünüyorum. Gözlemliyorum demek daha doğru olur...

    İçimde çok didiştiğim, hatırladığım kadarıla yüzüne annem olduğu için kötü bir şey söylememeye çalıştığım, zor kabul ettiğim şimdi ise anlayabildiğim bu dünyadaki karşılıksız sevenim, iyi ki var dediğim, sağlığına duacı olduğum, can parçam.