Lida ve Nilü'nün Yazıları

Enteresan değil mi.. 

Sosyal medyada ilkokul arkadaşımın kardeşini fark ediyorum; taa o zamanlardan sevediğim, kendime yakın hissettiğim adaşım. Antalyada bir mekânda akşamları çalıyormuş; bir video ile çook etkilendim. Benimde müzik, sanat zaafım var ya; ama Antalya ne alâka, büyük şehirlerden biri olsaa; elbet bi denk getirip dinlerdim.. 

Uzun süredir beklediğim günler geldi bile.. 

Acemilik her konuda tuhaf oluyor işte.. 

Planladım aslında ama yine tutmadı işte.. 

Otomatiğe bağlamış, fena yoğun, bana sorarsan yarım saatten bile az gibi gelen bi öğleden sonra geçirdim. Yaparım ara ara aşırı dozları, hiiç gocunmam.. Sonrasından açık havada uzun yürüyüş gelir tabi.. 

Daha günün muhasebesi saati gelmeden; evin kapısını açarken geldi aklıma o diyaloglar.. Bu akşamki istemsiz gülümsememin sebebi.. 

Bıraktım.. Önce en sevdiğimi bıraktım.. 

Belkide bırakabilir olduğum için sevdim.. 

Yanlız, belli günlerin el ayak çekilince saatlerinde çalışasım var bak; altı ayı geçik süre sonunda bu başına geçebilme oturmuş en azından.. 

Fark ettim; yorup yorup bir yere getirdiklerimden kolay vazgeçiyorum.. O ara bir vazgeçme fırtınası kopuyor ve önüne gelen de nasibini alıp savruluyor.. Neyseki afetlere rağmen hiçbirşey tam olarak bitmiyor; yitip giden yok..  

Negatif duygu ve düşüncelerini davranışa dönüştürmüş ne kadar çok ‘insansı’ varsa etrafınızda aynı oranda pozitif insanlar da var, yaşadığımız ortamda çok fazla göremiyor olsak bile, diye düşünüyorum. Gözlemliyorum demek daha doğru olur...

    İçimde çok didiştiğim, hatırladığım kadarıla yüzüne annem olduğu için kötü bir şey söylememeye çalıştığım, zor kabul ettiğim şimdi ise anlayabildiğim bu dünyadaki karşılıksız sevenim, iyi ki var dediğim, sağlığına duacı olduğum, can parçam.

    Tad verenler oldukça etrafımızda “ tat alanlar” çok olsada katlanılabilir sanırım hayat. Günlük koşuşturma sırasında anlayamayız, her yüzümüze güleni dost bilip devam ederiz ederizde, ne zaman bizden duyduğu/ gördüğü “ benim hiç ilgim yok bunlarla” dediği davranışları sana öğretmeye kalktı mı!!!! İşte tam orda flim kopar. Yapıştırırsın filmi, başa sararsın takılmdan devam eder mi diye? çık nafile. Potlar arka arkaya gelir, kopan flimin üstüne.

     Sadece bir ışık görmüşsündür yüzde, belki gözde. Sonra sözleri içten gelmiştir illla yüreğine işleyecek türden konuşmasına gerek yok ki. Ağzından çıkan her söz sanki kalbiyle tastikli gibi geliverir, ya da sen öyle görmek istersin? Ne olaki çıkarın? Ya da illa bir çıkar mı gerekir iletişimi önce başlatıp sonra yıllandırmak için?

Yağmur yıkamaz beni, arındırmaz.. 

Bulutların göz yaşları derim ben, belki de bu yüzden her damla ağırlık olur bana.. 

Güneşi bol diyipte geldiğim şehirin yağmuru da şiddetli çıktı. Problem mi? -Hayır, ama alt yapı sorunu şehrin her yerindeyse problem.. 

Her zorluğun, sıkıntının sonu bi güzellik ya; işte:

Çekirge bir sıçrar, iki sıçrar, üç, dört derken.. Dördüncü senemde geldi aklıma..

Kullandığın renkler, sözcükler özünü gösterir ya; herkesinki bi farklı.. 

Ben en rahat yazarım, genelde istemsiz kafiyeli.. Bazıları harbiden yürekten cımbızlı.. 

Nice ezbere şiir okuyanlar, nice şair muhabbeti yapanlar, nice şunu bilir misin diye bana soranlar.. Diyorum utanarak; benim şiirlerle aram yok. Görüyorum gözlerinden; hayal kırıklığı.. 

İnsandan insana neler bulaşır.. 

Bırak bulaşsın, güzel insanları seç ki bulaşsın, iyilikler bulaşsın.. 

Bir kenara kaldırdığım minik minik köken inaçlara bulaştım.. Bulaştıranları Tanrı bereketlesin.. 

Bir şeyi duya duya algı oluşur ya.. 

"Çok mutluyum.." 

İlk duyduğumda evet yadırgadım.. Devamlı tekrarlanınca düşündüm bu çok mutluluk çağırma yöntemlerinden biri.. 

Evet, söyleye söyleye; hatta söylemesen bile duya duya çağırıyor, artıyor mu nee.. 

"Çook mutluyum.." 

Harbiden..