? Bazen seyirci, bazen figüran?

   Olgunlaşma hep mi zahmetli/ zor sürecin hatta süreçlerin ardından gizlidir? Ya da benim gözlemlerim mi bu yönde ?

      O kadar büyük gelir ki süreç içinde yaşananlar. Gerçeği hissetmek değil gözlerinle gördüğün halde susarsın. Çok sevsende, yaradandan daha çok sevemessin tövbe haşa yaratılanı, onun sınavı sanırım dersin. Senden yardım istemediği sürece sanki SANKİ için biraz daha rahattır. Çaktırmadan, daha doğrusu kimseyle paylaşmadan umarım yanılmışımdır deyip yanılmayı beklersin...

      Başka bir canın olgunlaşmasına bazen seyirci bazen figüran oluruz. Sessiz sedasız gibi görünsede büyük iniş çıkışlar yaşarken duygular 'şelale' ?

        Sahip olduklarımıza şükür, olmadıklarımıza sükunet getiriyormuş olgunlaşma. Doğru zamanda, doğru yerde, doğru insanlar çıkması şart süreçte, tüm canların ve benim can ımın karşısına...