10 Eylül 2015

Bir süredir ayrılığım dün sona erdi, kavuştum sonunda kavuştum canıma. Aramızdaki herşeyi sıfırladık gibi oldu; biraz heyecan verici olsada eskileri yerine koyma çabası yıpratıcı..

Bir tesadüf var aslında; geçtiğimiz iki sene de dahil her sonbahar İzmirdeyim. Dün akşam olabildiğince ofiste çalışmayı planlamıştım ama bir telefonla apar topar eve gitmem gerrekti. Yol boyunca geçen sonbaharlarım geldi aklıma, en azimli olduğum zamanlar bu aylar sanırsam.. Bu şehirde yaşayabileceğimi de bu aylardaki deneyimimden sonra anlamıştım. Ne günlerdi ama her akşam saat 20-21 suları ''10 dakikaya ordayım.'' diye soluğu Alsancakta alırdım, tadı damağımda kalsada iyiki tadını çıkartmışım..

Şimdi ne yaparsın 9 Eylül kutlamalarını; kolarımın arasında cancağızım eve gidiyorum ben, karnımı doyurduktan sonra hasret gidericez.. Derkeeenn sızmışım; kendime geldiğimde gece 02 ve laptop-bi küçük kova dolusu pomelo-Lida üçlüsü koltuğa sığışmış, perişan.. Aslına bakılırsa şu an da pek farklı durumda değiim ama bu başlangıcı yapmalıydım..

Mutlu sonbaharlar..