17 Mayıs 2019

O haldeyim ki; her yaptığımın birden fazla mantıksal sebebi var. 

Harekete geçmeden önce bir de yetmez ne kadar çok olursa sebeplerim kendimi daha güvende hissediyorum sanki. İyi de neye karşı..? 

Bakıyorum; ne kadar merak etseler bile nedenlerimi, neden yaptığımı; açıkça anlatsamda algılayamıyorlar. Umursamıyorum da aslında, o algılayamayanın problemi diyip geçiyorum. Hatta aman algılanmayacak şimdi bu nedenler, çok uzun oldular gibi sebeplerle dilimin ucuna gelenleri yutuyorum. Sıkıştığımda ancak bütün nedenlerimi sıraladığımda, sağlam çarpıcı bir koz. 

Ama yorucu.. Bir neden takıntısıdır, bir tane daha bir tane daha derken... Evet, kararsızlık.. Sanki şöyle sıkı bir nedenim olsa! Sanki çözülecek her şey. 

Bende neden yoksa başkasına sorma... Haydaa oldumu sana, başkasının aklıyla yola çıkma.. 

Tatminsizliğim zihnimden. Geldik mi zihin ve kalp ikilemine. 

Evet, fark ettiğimize göre. Bundan sonra harekete geçmek için neden arayışı yok! Olaki etraftaki sevimsiz meraklılara en ufak neden açıklaması yook.. "Öyle istedim, öyle yaptım." var. Tüm açıklama sadece istedim'den ibaret. Ekmek yediğim işim hariç tabi. :) onu ayrı tutuyorum.