25 Haziran 2018

Kısa dönemde pompalanan ümitler bir anda sarsıldığında, tuhaf ki aslında çokta olağan olmasına rağmen, beden tahmin edildiğinden daha hassas davranabiliyor, istemsiz. 

Geçen sene başıma bir ilk geldi.. Ümitler kırılmış olarak başlayan bir pazartesi, gayet dirayetli başlamışken saatler içersinde anksiyete problemine dönüştü. Bi baktım ellerim istemsiz titremeye başlamış, durduramayınca da korktum. En kısa sürede huzursuz halden kurtulma amaçlı doktoruma telefonla danışarak, bi koşu öğle arası ilaç alıp kullanmaya başladım. Uzun süre ilaç kullanamayan bi tip olmama rağmen... 

Tuhaf olan; tam bir kutu bitti ve ben o son hapı yutmayım piyano dersine başladım. Zamanlama tek kelimeyle müthiş.. Bildiğim bilmediğim yönlerden kendimi geliştirme amaçlı öğrenmeye çalıştığım, hatta yaptığım hataların aptallık hissi uyandırdığı piyano.. Güzel uğraş.. Kendi başıma başına geçesim olmayınca derslerin faydası oldu, senesi doldu bile.. 

İşte bu seferki ümitler kırılmış olarak başlayan pazartesi çokta sarsmadı beni.. En sevdiğim elbisemi giydim, aromaterapik yeni deneylerimle ilgilendim, akşam en sevdiğim mekana gittim, gün içinde ara ara kulağımda çalmalistemden şarkılar, aklımda her zamanki gibi "yine olmayacak ama eve bi gideyim oturup piyano başına denicem denicem.." 

İyiydi.. Bakınca bir sene bir sene, fark var.. Çok çook daha güzel senelere..