27 Mayıs 2014

Bak salak Osman nee mutluıu..
-Anaam şaka maka büte kalırsam vay kafama, ne stres ne stres, derken geçmişim..
-Geçen cumartesi annemle birlikte bilmediğimiz İzmir sokaklarında tırım tırım arayıp zor zahmet almayı becerebildiğimiz piyanom geldi.
Ne rezillikti, 5 ay boyunca iki saat çalışayım diye günde iki kez kursa git-gellerim, o kadar alışılmış ki "Bugün gelmedin, neden?" diye arıyorlar.
-Son 3 dersim kalmasına rağmen bugünkü ders cumartesiye ertelendi. Bana gani gani evde antrenman fırsatı..
Böyle küçük şeylere bu kadar sevinmek normal midir, bilmem ama stresimi bir sonraki haftaya erteledim galiba..