29 Kasım 2016

Akşam eve geldiğimde soluğu seslenerek yanında aldım. 

Hele bu aralar yok a vitamini yok b vitamini, bir türlü toparlayamadıki.. 

Korktuğum sonunda başıma geldi.. 

1 yılı geçgin ev arkadaşım, minik can, kuşum, Dumanımı cansız olarak buldum. 

Çok üzüldüm, o kadar ki dakikalarca başında seslenip durdum. Dokunamadımda, çünkü biliyordum. E o zaman neden seslenip durdum.. 

Ailemi aradım, bir iki teselliden sonra elimde bi kaşık, dua okuya okuya bahçeyi turlarken ciddi zorlandım.. 

Aksi gibi kovaladığım kedileri köpekleri geçtim, epey çocuk geçiyormuş. Görmesinler diye de uğraştım. Bunu da neden yaptım bilmiyorum şuan.. 

Kendi ellerimle gömdüm ben.. Sitenin kenarındaki sokak lambasının dibindeki zeytinin altına. Bi de dua ettim. Yine niye? 

Beraber zamanı paylaşıp paylaşıp, ayrılmak.. 

Üzüldüm ama aklımda hep çevrendekilerin "Bak Tarçın yaşlandı, kendini hazılasan." diyişi, "Hepimiz ölücez." diyişi.. 

Tek damla akmadı gözlerimden (iki saat hiçbirşey yapmadan oturduktan sonra şu yazıyı yazarken akan sadece iki damla hariç) 

Öyle ya; hepimiz ölücez..