24 Mayıs 2017

Kuyrukları birbirine bağlı zor bir yaşam; hangi adımı atsan elbet biri ayağına dolanıyor. Kurtulmak için bir hamle daha yapsan yere yapışmak an meselesi.. 

Halbuki ne çabuk heyecanlanıyorum. Ve tabi anında kendimi stres içersinde buluyorum.. 

Yorgunum, vücudumu yıprattığımı hissediyorum ama duramıyorum. Biraz duraklasamda pişmanlık oluyor ama.. 

Aşırı derecede çırpınıp, olacağı varsalara yenik düşmek.. Görünüşte ne kadar saçma, içinde olunca ne kadar üzücü bir durum.. 

Yıllardır çeşitli sebeplerle mücadele etmeme rağmen, kimi zaman saflığım, kimi zaman tembelliğim yüzünden hâlâ aynı yerdeyim. 

Şu yüksek lisansa başlayabilmek için bu kadar uğraştığıma inanamıyorum doğrusu, ve tabi hâlâ başlayamadığıma.. İnat gibi bişey dürtüyor içimde, vazgeçemiyorum, unutamıyorum, ihtiyaç hissediyorum.. 

Bunun sonu nereye çıkacak onu da öngöremiyorum. Yine bir başvuru dönemi ve epey huzursuzum.. 

Hele şu ara her gün duyduğum yeni engeller sayesinde epey sinirlerim bozuk.. 

Yinede, hayırlısı diyorum. Evet, hâlâ..