16 Ocak 2014

Normalde okuyamam ya uzun yazıları, hele tanıyorsam yazanı. Ama her seferinde okurken kelimelerin arasında kaybolduğumu fark ediyorum.. Hayranım bu birbirinden kopmayan, batmayan cümlelere; KONUŞ BENİMLE..

''Yitirdiğimi düşünürken duygularımı, sen çıktın duygularımın arka sokaklarından,
önce yüzün geldi gözlerimin önüne , sesini duydum sonra.
yaşananları hatırladım, birkaç kırık dökük anıyla bana söylediklerin , bana yazdıkların vardı aklımın yoğunluğunda.
Duygularımı keşfetmeye çalıştım , iyi bir kaşif olabilir miyim diye denedim.
Hislerimin gittiği yönleri bulmaya çalıştım ,anladım ki sonra kaşiflik herkese göre değilmiş.
Herşey birbirinden karışık, herşey bir o kadar güzel ve herşey bir o kadar korkutuyor beni...Sorma , korkuların duvarları yıkılmaz . sardı benliğimi, beni içine çekti deli dolu günlerde bile korku duvarlarına tırmanıp durdum çıkar mıyım diye.
Ve ben şu son zamanlarda onu düşünüyorum. Düşündükçe karmaşıklaşıyor sözler , düşündükçe batıyorum.
Issız okyanustaki gemiler gibiyim. Ne kıyıya çekiyorsun beni ne de okyanus dibine....
Sessizliği sevmem bilirsin .
Kurtar sessizliğimden, kurtul sessizliğinden.KONUŞ BENİMLE...''
AYŞE ÇAPAR